TROOST, ALS LICHT IN DONKERE TIJDEN
Nussbaum legt in De breekbaarheid van het goede uit dat we door liefde en vriendschap, door onze binding aan unieke en onvervangbare mensen en situaties, kwetsbaar zijn voor lijden. Troost raakt aan individueel lijden, maar de cursus gaat over universele bronnen van troost.
In de wereld waarin alles maakbaar lijkt kan troost uit het zicht verdwijnen en bestaat troost vaak uit advies ‘wat te doen’. Maar hoe veel we ook kunnen in deze tijd, er blijft pijn en afscheid, tragische keuzes en de confrontatie met onze eigen sterfelijkheid. Corona heeft onze kwetsbaarheid misschien wat meer in het zicht gebracht.
Michael Ignatieff schreef een boek waarin hij vormen van troost onderzoekt door de eeuwen heen. Hij leest filosofen, maar ook schrijvers, kunstenaars en politici komen aan het woord. Er is geen ‘beste’ manier om troost te vinden. Troost is namelijk net als lijden tegelijkertijd universeel en hyperindividueel.
Yalom schrijft in Tegen de zon inkijken dat veel troost zich afspeelt op de rand van de dood. Juist die sterfelijkheid van onszelf en van anderen, daar kunnen wij sterfelijke mensen maar moeilijk naar kijken. Yalom vergelijkt dat met ’tegen de zon inkijken’.